Kijk hier voor de voorverkoop en boekpresentatie!
Als de heer Edison een docent had gehad die elke fout veroordeelde, was de gloeilamp misschien wel nooit door hem uitgevonden.
Als je als docent wilt dat je cursist zijn eigen ideeën ontwikkelt, moet hij kunnen uitproberen. Alleen dan kan hij creatief zijn en kan hij ontdekken wat werkt en wat hij mooi vindt. Uitproberen kan alleen als je je veilig voelt want er zullen ongetwijfeld fouten gemaakt worden, die horen nu eenmaal bij het proces. Sterker nog: fouten zijn zelfs heel nuttig om nieuwe mogelijkheden te ontdekken waar je anders nooit aan gedacht zou hebben. Als je je als docent geroepen voelt om elke foute noot of iets wat volgens jou niet klopt te benoemen, zal je cursist het enger vinden om uit te proberen. Het helpt om te vertellen dat er bij uitproberen ongetwijfeld van alles fout zal gaan en dat dat helemaal niet erg is. Je kunt er dan samen om lachen.
Je leerling laten oefenen, proberen en vooral ook uit laten spelen is dan een wezenlijk element binnen de les. Misschien herken je het beeld dat je even kucht of je een beetje beweegt en dat je leerling onmiddellijk stopt. Vragend wordt er naar je gekeken waarop je zegt: ‘Nee hoor, er was niets, speel maar door!’ Ik wil vermijden dat iemand speelt en ondertussen de hele tijd denkt aan wat ik als docent ervan vindt. Dit helemaal voorkomen zal lastig zijn, maar je kunt zeker trainen in het laten doorspelen. Je leerling krijgt het vertrouwen dat hij zijn verhaal mag vertellen.
Giving an A
Op de middelbare school wordt meestal gewerkt met standaarden en met cijfers en wordt er niet beoordeeld op originaliteit of op persoonlijke ontwikkeling.
Een mooi voorbeeld van het creëren van een veilige en inspirerende omgeving binnen een school, vind ik het verhaal ‘Giving an A’ uit het boek ‘The Art of Possibility’ van dirigent en cellist Benjamin Zander.
Zander gaf het vak ‘the art of musical performance’ op het conservatorium. Om je in dit vak te kunnen ontwikkelen is het nodig om risico’s te nemen in je spel, om muzikaal uit te proberen. Prestatiedrang en bijbehorende zenuwen bij de studenten vormden hierbij echter een belemmering. Zander besloot daarom om zijn gehele klas aan het begin van het jaar een 10 (een A) te geven. Voorwaarde was dat elke student een brief schreef aan Zander waarin gedetailleerd werd beschreven waarom deze A was verdiend. De brief moest geschreven zijn in de verleden tijd en op een persoonlijke manier de verkregen inzichten en behaalde mijlpalen beschrijven.
Zanders vertrouwen opende de deur voor de studenten naar het vertrouwen in zichzelf en hun dromen. Het gevolg was een veel beter resultaat uit de lessen dan in voorgaande jaren. De zelfgeschreven brief fungeerde als doel en onzekerheden en problemen kregen daardoor minder ruimte. Bovendien waren de brieven voor Zander heel inspirerend en informatief om te lezen.
Zander: “This a is not an expectation to live up to but a possibility to live into.”
Student: ‘(…) I changed from someone who was scared to make a mistake in case she was noticed, to someone who knows that she has a contribution to make to other people, musically and personally. (…)’
